رفتن به شيرخوارگاه احسان

 شنبه روز 21 رمضان قمري (28 تير 93 ) با هم رفتيم شيرخوارگاه احسان  ( منظريه ) بچه ها تو حياط داشتند بازي ميكردند يه كمي جلوتر رفتيم يكي از بچه ها اومد پيش من بغلش كردم  با بغض در حالي كه لبهاش جمع شده بود به من گفت " من و خواهرم رو عمويم  آورد گذاشت اينجا و رفت الان هم از هيچ كس شماره تلفن هم نداريم ميخوام برم پيش بابام  " واي خداااااااااااااااااااااااااااااااا چه حالي شدم اين بچه 4 يا 5 ساله با اين همه درك و احساسات چي ميشه آينده اش ، روحيه اش ؟ پرستارشون اومد وبا ناراحتي گفت كه بغلش نكنيد بعدا بي تابي ميكنه از پرستاره پرسيدم كه خانواده اش چي شده ،هيچي نگفت !!!!!!!!! واي خداي  من نمي دونم چي كار ميشه كرد براي اين بچه ها ، چرا نميذارن ببينيمه شون   اي خدا ي مهربانتر از پدر ومادر بعضي گره ها است كه فقط به دست خودت باز ميشه .

ولي واقعا اين سوال برام پيش اومده چرا نميذارن بچه ها رو ملاقات كنيم ما هم از شانس چون بيرون بودند ديديمشون

اي خدا تو را به احترام اين ماه قسم ميدم هيچ بچه اي رو از پدر ومادرش جدا نكن  آمين يا رب العالمين